Daluren op de berg

Een paar verdwaalde vlokken dwarrelen nog naar beneden in de nacht terwijl de klepels van de lokale kerken hard hun best doen om zieltjes te winnen voor de avondmis. Het luidt voor ons het einde in van het tussenseizoen. Tussenseizoen is een term voor een oase van rust van 3 weken tussen de piektijden, kerst en voorjaar. Vanaf morgen gaat alles weer in een versnelling hoger.

Na het moment dat ik bovenstaande had opgeschreven viel ik in slaap, het was vrijdagavond 24 januari.

De afgelopen 3 weken zijn hard gegaan, maar dat komt niet door het lesgeven of daaraan gerelateerde zaken. Nee, de afgelopen tijd was uitermate rustgevend, op een week in Oostenrijk na. Er is veel gebeurd, maar de dagen lijken op elkaar. Desalniettemin hebben we een toptijd achter de rug gehad hier op de Lenzerheide.

Mijn laatste verhaal eindigde met een mooie spreuk uit de Beierse wereld. De ouders van Manuel hebben ons vermaakt met een weldaad aan eten, drinken en ‘gute Laune’. Helaas voor hun was het weer tijdens hun verblijf niet echt om over te spreken. Iets wat later zou leiden tot de terugkeer van ‘de Onverstaanbare’, de vader van Manuel. Beiers is eigenlijk weer een hele andere taal dan Duits, meer vergelijkbaar met Zwitsers. Uiteraard doet de beste man, die werkt bij de Deutsche Bahn in iets wat met ploegendienst te maken heeft, hartstikke zijn best om zich toch verstaanbaar te maken. Hartelijke mensen, en daarmee misschien nog wel een understatement.

Na het vertrek van de ouders keerde de rust weer terug in onze residentie. Een ieder had wel een lesje om te geven. Voor mij stonden er 4 kindekes klaar die eigenlijk nog niks konden op de lange latten. Een uitdaging, maar een voordeel is dat je de resultaten van je werk heel goed kan spiegelen met het begin van de week. Jammer genoeg zat er een jongetje bij die nogal een jojo was voor wat betreft zin/geen-zin. Heb ik me daar de eerste dag nog goed uit gered door aan te geven dat leren skiën een cirkel is van oefenen, vallen en daarvan leren. De tweede dag was toch een hulplijntje naar vaderlief nodig om zijn kind te redden van een bevroren kont, hij deed niks meer. Opmerkelijk dat hij zo nu en dan immuun was voor mijn Haribo-beertjes-offensieven, iets wat zelfs menig skilerares niet kan weerstaan ;-). Kindeke kwam weer op de been en ging de dagen erna met een lach naar de les, maar dat kwam meer door het feit dat we gewoon met de sleeplift gingen. Einde van de week sloot één van m’n discipelen de skirennen af met een tijd die eerder past bij iemand die het al 4 jaar doet, per slot van rekening ook nog een Australiër ook!

Na een ochtendje sneeuwscheppen voor de shop, was het wel duidelijk dat er uiteindelijk geen werk voor me was. Er was geen hond in het hele gebied. Dit zou tekenend zijn voor de gehele week-to-come, 1 uur les gegeven de hele week. Eigenlijk was het een heerlijke week vanwege de aardige sneeuwomstandigheden. Gezamenlijk met Geraldine en vriend van Manuel, Phil, 2,5 uur lopen zweten om over een serie kammen omhoog/omlaag te lopen/glijden. De beloning was een afdaling van een 20-tal minuten door heerlijke sneeuw, richting een klein gebiedje in een dal verder, zonder enige andere sporen van ander volk te zien. Mooie anekdote van een echtpaar die we tegenkwamen helemaal onderaan de afdaling. Zij hadden een andere, minder vermoeiende route gedaan en wezen ons op de lawinegevaren van onze route. We konden onze lach niet inhouden, daar zij ook een noordhelling op pisteski’s en zonder lawine-uitrusting hadden gepakt. Natuurlijk hadden ze gelijk en hadden wij het ingecalculeerd, maar goed blijft komisch.

Op een dinsdag kwam ‘de Onverstaanbare’ terug met een vriend en had een spoedcursus Duits genomen, want het was allemaal zeer goed verstaanbaar ineens. Ze waren uit op poeder en dat hebben ze gekregen ook, een aardig dumpje verborg de oude sporen en bood de mogelijkheid om ruig te doen. Weinig met hun kunnen skiën, maar zeer verdienstelijke skiërs op en buiten de piste die hun meters buiten de piste goed hebben kunnen maken.

Langzaamaan gleed de week het weekend in van de 18e en stapte ik mijn auto in om naar Sankt Anton af te reizen. Om skiles te geven welteverstaan. Een groep van circa 90 man sterk, welke van oorsprong is ontstaan vanuit Defensie, gaat jaarlijks naar een gebied in Oostenrijk en neemt altijd een groepje leraren mee. Ik ben hierin verzeild geraakt door een aantal vrienden die al geruime tijd meegaan en ‘wel een leraar wisten die erbij zou passen’. Zo gezegd, zo gedaan. Het zou een gezellige week worden, waarin zowel goed geskied als goed gedronken zou worden. Een klein groepje ‘jeugdigen’, zeg maar iedereen onder 50 (merendeels al bekenden van elkander, de rest is wat ouder), had elkaar snel gevonden. Mooi om te zien dat het (ex-) defensiepersoneel altijd een apart soort persoon is, waarbij een bepaalde vorm van discipline en/of houding altijd merkbaar is.

Afgelopen vrijdag dan toch maar in de loop van de ochtend met een vermoeid hoofd teruggereden naar huis. Thuis aangekomen mag ik op de vrijdag nog rustig aan doen, maar door onderbezetting mag ik zaterdag en zondag aanschuiven in de verhuur voor circa 15 uur. Enige lichtpuntje hierin was een privé telemarkles van 2 uur. Een vreemde gewaarwording, daar ik helemaal niet ben opgeleid als telemark instructeur en daarbij in mijn hele leven 8 uur les heb gehad. Natuurlijk heb ik me over de jaren wel verdiept in de techniek, maar bluffen was een beetje het devies. Ik had verwacht dat het een stelletje ongeregeld (8 personen) zou zijn, maar toen ik 20 minuten voor aanvang op de sammelplatz verscheen bleek het anders. Ik stond een beetje vertwijfeld te kijken toen ik allemaal gebruinde Alpen hoofden zag staan, die zeker al 20/30 jaar ski ervaring op de klok hadden. Na rondvraag bleek ik met mijn 5 jaar ervaring een middenmotor te zijn. Een bonte verzameling van 2 dagen ervaring tot 8 jaar ervaring, didactisch niet heel lekker. Met in mijn achterhoofd de ski opleiding en mijn kleurrijk geheugen van een plaatjesboek over telemarken (ja echt!), heb ik de 8 personen verder gebracht (nogmaals; ja echt!). Een combinatie van ‘opzettelijke onwetendheid’, humor, kleine beetje telemarkkennis en ski technieken hebben dit toch maar mooi bewerkstelligd. Een vervolgcursus ligt in het verschiet; de brede glimlachen, de pretoogjes en het ‘trinkgeld’ bij de afsluiting waren er naar!

Back to reality is het echter weer op maandag, waar een klas van zes 8-jarigen om me heen staat te dansen. De schnupperkurs curling van gister heeft wel de maandag mooi afgesloten, wat een komische sport is dat. Best nog wel hard werken met zo’n bezempje op ijs. Helaas is Geraldine echter gisteravond uitgevallen door blaasontsteking, maar laten we hopen dat ze spoedig weer op de been is. Met vandaag een verjaardag, bereiken we een mooi eindpunt van dit verhaal. Voor mij wachten nu een paar schnapps (voor de insiders: Willi is er) en een Gin Tonic voor de soepele afdronk. Komende tijd gaan de raderen harder draaien in Lenzerheide en zal over 1,5 week de stoommachine vol draaien tot midden maart. Morgen schijnt de zon weer en kan ik mij de verse sneeuw van afgelopen dagen eens goed tot me nemen.