Waar zijn toch die rijen gebleven?

Je staat er een tijdje niet bij stil, maar plotseling komt er een gevoel over je heen dat de tijd toch wel snel gaat en je moet nadenken over wat komen gaat. Sinds begin van deze week is dit gevoel ook bij mij aangekomen, nu we het einde van het hoogseizoen naderen. Gelukkig blijft dit bij mij alleen bij een planning van wanneer ik mijn Landes en Alpin Kurs ga doen, hele moeilijke planning.. Zonder gekkigheid, er moet wel nagedacht gaan worden over de zomerperiode!
Leuk en aardig, maar een blog is meestal een geschiedschrijving inzake het beleefde en zo ook deze. Mijn laatste couplet ontstond op mijn verjaardag en ging met name over de rustige tijd hier. Sindsdien is het wel wat drukker geweest en hebben we de afgelopen tijd op volle toeren gedraaid. Een klein inkijkje in het leven hier.

Voor vandaag, 2 maart, had ik een verzoekje gekregen van een collega om zijn moeder en tante het telemarken verder bij te brengen. Daar het bij de skischool ruim CHF 200 kost was de keus al gauw gemaakt om dat maar even ‘on-the-side’ te doen. Blijkt dat de dames het al een keer eerder hadden gedaan, maar desalniettemin heb ik met hun de hele beginnersles doorlopen. Resultaat was na 2 uur, bij hun; volledig verzuurde bovenbenen, hernieuwde telemark-spirit en een (kleiner) gat in de portemonnee. Soortgelijke slachtoffers heb ik in februari 3x gehad, van alle leeftijden (“never too old to free your heel”). Mooi om te zien dat een ieder het eigenlijk bliksemsnel oppakt, weliswaar met enige ski ervaring..

Wat eigenlijk de afgelopen tijd is opgevallen is de ogenschijnlijke rust op de pistes en bij de liften. Ik ben vanuit het verleden gewend dat het gedurende de nieuwjaarweek een drukte van belang is en dat de rijen toch wel even duren (5-10 min.). Nu vond ik het dit jaar reuze meevallen, maar met het vooruitzicht van nog een hoogseizoen (krokus, fasching, sportferien, what ever) had ik gedacht dat het in februari allemaal wel even zou duren. Eigenlijk is de realiteit volledig tegengesteld. Ik kon op sommige zonnige dagen zo doorlopen bij elke lift op de westkant. Hoogseizoen of niet, dat is bijzonder doch aangenaam in dit familiegebied. Gaan meer mensen langlaufen en wandelen? Minder kinderen zijn er niet in de skischool. Misschien toch een nawee van de crisis? De Tourismus en de Bergbahnen hebben in ieder geval wat om over te peinzen deze zomer.

Nog meer opvallend nieuws, de hand is op de knip! Kinderen worden nog steeds op les gezet, maar nu meer en meer voor halve dagen. Daarbij is de goede kerststemming die er heerst gedurende de kerstvakantie ingeruild voor gepaste krokus karigheid v.w.b. de waardering. Eigenlijk spat het geld je om de oren hier en rijden de Kalverstraatkarren af en aan om de kinderen op de verzamelplaats uit te spuwen. Normaliter wordt er een blijk van waardering gegeven met een financiële transactie (lees: fooi), alhoewel dat in mijn ogen niet per definitie waardering uitspreekt. In plaats van die CHF 10 o.i.d. heb ik liever een aardigheidje met de vraag of ik volgend jaar nog een plekje heb (uiteraard is geld wel welkom!). Nu lijkt het er soms op dat het een wedstrijd is hoe snel de postkoetsen weer gevuld kunnen vertrekken. Gelukkig spreken de kinderen de waardering wel uit en kan ik al heel wat ‘je-bent-de-beste-leraar’-badges opspelden.

Wat is er nog meer aan de hand? Ah ja, de invasie van de Nederlandsche medemens is weer aan de gang. De afgelopen twee weken wemelde het weer van de gele nummerborden (in Duitsland beter bekend als ‘das gelbe Gefahr’) en achter elke boom stond wel een Nederlander te klagen of de klompendans te doen. Wel grappig om dan in de shop te werken en de hele dag Nederlands te praten. Veel Zwitserse Nederlanders en Nederlandse Zwitsers komen hier ook hun vrije daagjes spenderen. Naar mate de tijd vordert en ik mij met dit soort volk in het Nederlands ‘zakelijk onderhoud’, betrap ik mezelf er steeds meer op dat mijn standaardinstelling dan Duits is en dus terugval in het Duits. Verder vanwege mijn ‘glansrijke internationale’ karakter alle taalkundig zware groepen gekregen. Gemixte groepen van Engelsen, Zwitsers, Italianen, Nederlanders, Denen en zelfs twee verdwaalde Zweedse meiden zijn de revue gepasseerd. Zware dobber om in elke groep eigenlijk 3x dezelfde les te geven, wel een kleine uitdaging.

De gezelligheid is in het hoogseizoen niet van de baan en heeft verschillende gedaanten gehad. Wat te denken van eten op de boerderij bij andere Nederlandse leraren, waarbij de etensresten simpelweg vanuit de keuken - via het raam - te velde worden gelegd voor de lokale vossenpopulatie. Scheelt weer in de afvalhoeveelheid (hier geen afvalheffing per huishouden, maar ‘afvalzakheffing’; wel zo slim). Of anders een etentje in een jeugdherberg met gillende kinders op de gang? Of toch maar liever de lunch-spot, de stam-iglo, de stam-kroeg met de obligatoire shots en halve liters?

Had ik al gezegd dat mijn broer (Nicander) samen met maat Tjeerd is langsgereden begin februari? Twee boarders op de bank in een huis vol met skiërs, duurde even voordat dat mocht. Donderdag na het werk in de auto gestapt en om middernacht aangeschoven voor een Löwenbräu, niet slecht. Van vrijdag tot en met zondagochtend skiën en dan weer in het bewielde metalen omhulsel huiswaarts. Op zaterdag vrij gehad en met de heren naar Arosa geweest, alwaar het zonnetje zich liet zien en wij de verse sneeuw nog hebben kunnen versporen. Grappig gebiedje, overzichtelijk en niet heel uitdagend; vandaar dat de gemiddelde leeftijd daar ook wat hoger ligt. Eén van de weinige vrije dagen in februari, trouwens.

Afgelopen vrijdag zijn zus en zwager van Manuel geland in ons optrekje en hebben, naar goed Duits gebruik, weer veel te veel meegenomen. Uiteraard wordt de ontvangst gevierd met het traditionele ontploffen van de tassen in de woonkamer, welke nu een inloopkast is geworden. Onze dagelijkse kosten voor levensonderhoud worden nog verder gedrukt door de verwachte komst van ‘de Onverstaanbare’ cq vader (en moeder) van Manuel op komende dinsdag. Voor elke kilo meegebrachte bagage verwachten wij minimaal 1 kilo aan Duitse worst, kaas, bier, schnapps, wijn en/of jam. Wij klagen geen van alle om deze vorm van dankbetuiging.

Komende week wordt een normale week met ochtend- en middaggroep, waarna ik op zaterdag weer afreis naar Oostenrijk. Deze keer is Ischgl aan de beurt om eens met een flinke groep (via een sportschool) doorheen te touren. Ik hoop weer een goede groep te hebben om flink wat meters te maken in het gehele Silvretta-dal (ook Galtür, Kappl, See). Reeds vernomen dat er ook een jeugdige delegatie meekomt, dus voor de middag-/avonduurtjes is ook gezorgd.

Anyhow, ik moet naar de skischool voor de monday-morning-meeting. Het zonnetje gloort over de bergen, de daken zijn rijkelijk wit en de lucht is nog half-blauw, kan een slechter begin van de week bedenken…