Mr. Winter has left the building

We schrijven 3 april 2014. Het is voor het eerst sinds tijden bewolkt, maar desalniettemin is het nog altijd gemoedelijk warm. Het enige wat je buiten hoort zijn de basisschool en de fluitende vogels. Zojuist door het dorp heen geslenterd, er is geen ziel. Hotels zijn al dicht gegaan, shopmedewerkers hangen over de kledingrekken, de bus rijdt langzamer en de liften draaien nog maar op maximaal 4 meter per seconde.
Maart was een maand van uitersten. Waar we begin maart nog 2 weken hoogseizoen hadden, hebben we de laatste 3 weken het naseizoen al beleefd.

Eén van de meest onvermijdelijke dingen bij skiën is het feit dat je zo nu en dan eens goed op je gezicht kan gaan. Ikzelf heb de natte sneeuw ook al een paar keer van dichtbij mogen aanschouwen tot bloedens toe, een kleine greep uit het assortiment; te hard een kicker gepakt, te hard buckels geskied, niet opgelet. Mooiste zijn nog de onverklaarbare momenten waarbij een binding simpelweg het wederzijds vertrouwen opzegt. Nu is dat op zich natuurlijk geen probleem, al kan het soms pijn doen, maar bestaat de mogelijkheid dat er echt iets aan de hand is. Het is daarom niet meer dan collegiaal om te stoppen bij een gevallene om te vragen of alles nog naar behoren functioneert. Al valt één of meerdere van mijn discipelen is het altijd maar weer de vraag (daar gaan we) wie er stopt om te helpen. Ik heb me meermaals mogen verbazen dat veel mensen in een eigen wereld skiën en nog geïrriteerd kunnen kijken al iets/iemand in de weg ligt. Geen klaagzang verder over deze ego’s, maar wel bijzonder. Ook bijzonder is dan het verschil tussen de kerstvakantie en de overige weken, toch altijd meer het gevoel dat de kerstvakantie gemoedelijker verloopt.

Ah kom, dan hebben we ook nog de categorie ‘eikels’. Dit is een apart soort mens, inzichtloos en onwetend, die de piste met hun troosteloze vertoning proberen te versieren. Met een klasje bij je probeer je altijd zo veel mogelijk andere pistegebruikers te laten zien wat er gebeurt en gaat gebeuren. Logisch oorzaak-gevolg spelletje waarop men anticiperen kan. Als je vervolgens wordt afgesneden of bijna omver wordt gekegeld is dat wel zo apart. Kan gebeuren, maar toch gebeurt het relatief vaak dat men simpelweg niet de hersencapaciteit bezit om elkaar ruimte te gunnen. Het zijn van een eikel sluit trouwens niet uit dat je geen ego kan zijn en vice versa.

Ter afsluiting van het seizoen voor de vele skileraren die per half maart afzwaaien hebben we al een pre-closing borrel gehad op 7 maart op de skischool. Een gezellig samenzijn waar geproost werd op een mooi seizoen zonder al te veel problemen, de probleemgevallen zijn al wat eerder weggestuurd. Al om al een mooi gebeuren waar de spreuk ‘bis nächstes Jahr’ hoogtij viert, een mooi teken dat dit seizoen qua hechtheid en tevredenheid beter is dan voorgaande jaren. Heeft zo z’n gronden. Soortgelijke borrel hadden we ook voor de shop-medewerkers; een uitje met eten en kegelen, een vage kennis van bowling waarbij de bal maximaal 22 km/h mag gaan, er maar 9 ‘pins’ zijn en er verschillende soorten wedstrijden mee kunnen worden gespeeld.

Na de genoemde borrel ben ik op zaterdag weer in de auto geklommen voor weer een weekje Oostenrijk met een soortgelijke groep als in januari. Heerlijk geskied in Kappl en Ischgl/Samnaun, waarbij de zon en de zomerse temperturen niet anders waren als in Lenzerheide. De pistes in Ischgl waren daarbij wel bijzonder goed te noemen, zonder dat het gebied noemenswaardig hoger ligt (wel veel noordhellingen..). Leuke groep met prima potentieel, leuke après ski en hilarisch bonte avond outfits. Ondertussen was trouwens in Lenzerheide de finale van de World Cup skiën aan de gang. Een gigantisch opgezet spektakel van circa 5 dagen met allerhande bijbehorende evenementen. De op- en afbouw beslaat bijvoorbeeld al minimaal 6 weken. Drukte van belang waar ik de laatste 3 dagen van heb meegemaakt, supergaaf om te zien hoe bizar hard dat gaat. Hoe er zo geskied kan worden op zo’n stuk ijzig beton is mij vreemd, simpelweg heel veel respect voor die gasten. Elke middag stonden de gasten gezamenlijk op de banken/tafels alsof het een echt Duits feestje was. Het bleek een zware week te zijn geweest voor het skileraren-gilde.

Aan het eind van deze week zat het feest erop voor Géraldine en Melanie, de dames uit ons appartement. 3,5 maand hebben we gevier alle ups en downs wel meegemaakt en hebben we een mooie tijd achter de rug, alleen al in onze hut. Géraldine opgepikt door broer en gemeenschappelijk vriend, Melanie door een delegatie uit Duitsland. Opeens is het appartement toch wel groot geworden en is het even wennen zonder vrolijkheid en humeur van de dames. Geen probleem, de tijd volgend op het vertrek is eigenlijk een aaneenschakeling geweest van gezelligheid door een overschot aan vrije tijd en ruimte bij alle leraren. Opeens heeft iedereen zin om voor elkaar te koken en dingen met elkaar te regelen. Ook blijven leraren die al ‘in ruste’ zijn simpelweg nog een halve maand extra hangen (huur loopt tot einde van de maand).

Ondertussen lopen de lessen in maart bij mij nog eigenlijk wel aardig door, al is het weliswaar alleen in de ochtenden. Over het algemeen kleine groepjes en privélessen, opvallend laag niveau nu. De middagen bieden de mogelijkheid om eens in korte broek met een biertje van de zon te genieten, fotosessies te houden of de freestyle-skills in het park bij te schaven. Ik verbaas me zo nu en dan nog dat er zoveel kinderen zijn die van school zijn geplukt om te skiën (ook NL’ers), volgens mij zijn de ambtenaren daar niet zo content mee.

Afgelopen weekend ben ik vanuit de skischool gedetacheerd als ‘rutscher’ voor een wedstrijd van Red Bull op dezelfde piste als die van de World Cup, Red Bull Skills 2014 genaamd. Een combinatie van alle disciplines in het alpine skiën met een drietal schansen voor de nodige air-time. Een evenement waar gerenommeerde atleten strijden tegen uitdagers op tijd. Het mooie hierbij is de temperatuur; in de nacht vriest het, overdag dooit het als een wilde. Resultaat: een World Cup piste van 68% steilheid die over de nacht compleet verijst. Ik kan je verklappen, niet leuk. Angsten uitgestaan doordat simpelweg remmen of sturen gewoon niet mogelijk is, kwestie van overleven. Gelukkig besloot het ‘Rutschkommando’ dat rutschen daar geen zin heeft en konden we 200 meter lager beginnen.

Nu is het april geworden en heb ik zo nu en dan nog verplichtingen qua privéles, werkplaats en shop. Afgelopen woensdag naar Laax gegaan om te kijken hoe het daar loopt, opzienbarend verschil. Waar je in Lenzerheide moeite moet doen om iemand aan te skiën, gebeurt dat daar veel makkelijker. Ook de skischool is nog goed bezet, luxe die wij even niet hebben. Bizar blijven de uitgebreide freestyle mogelijkheden daar, wat een park, wat een bijbehorend volk, wat een defining factor. Hmmm....

Nog 1,5 week rust tot aan de paasvakantie. Opmerkelijk hoe het lichaam aanvoelt dat het tijd is om te rusten, iedereen staat te gapen en voelt zich moe. Een vermoeide, warme periode met mogelijk regen staat ons te wachten, waarbij het nog duimen draaien wordt of de dalafdalingen standhouden. Gelukkig is het skiën op hoogtes boven 2.000m nog prima te doen, daar gaan we dan ook verder met de paaslessen/-drukte. Komende zondag is de laatste dag voor de westkant, de Bergbahnen vinden het welletjes terwijl er qua sneeuw nog zat ligt. Totdat de paashaas voorbij springt kijk ik elke dag uit over de loipe achter ons huis die stukje bij beetje wegkwijnt, vandaag is besloten niet meer te prepareren.

The end is near, but I don’t want it to end…