Weg uit de bergen, terug naar de dijken

Vanuit het ouderlijk huis, met alle moderne gemakken van dien, schrijf ik jullie mijn laatste hoofdstuk v.w.b. de winteravonturen. Het is inmiddels alweer 9 mei en het giet kortstondig even heel hard, mooi om me even terug te trekken achter de flaptop. We blikken terug op de maand april.

Per 1 april hebben wij het genoegen om een nieuwe huisgenote onder te brengen voor de resterende weken van het seizoen. De huisgenote komt in de vorm van Carmen, een lieve, grappige en zorgzame parttime stewardess die ook nog eens de neiging heeft hyperactief te zien. Die eigenschappen gecombineerd zijn eigenlijk ideaal; ze maakt schoon, ze kookt, ze wast af, ze doet boodschappen, alles. Misschien komt het ook doordat ik nog werk, Manuel continu op zoek is naar een nieuwe zomerbaan en we haar op 1 april in de echt hebben verbonden met de bank. Dus ja, als je toch de hele tijd thuis bent… Zoals vanouds zwerven er weer 4 talen door het huis; Duits, Zwitsers, Engels en Nederlands. Deze kakofonie van taalkundigheid wordt af en toe verstoord door een nieuw fenomeen, een met Carmen mee ingetrokken ouderwetse beeldbuis. Na een paar dagen terugkijkend op de komst van deze kijkdoos zijn we niet rouwig dat we de overige maanden geen TV gekeken hebben, wat een slappe programma’s.

Op 6 april was de laatste dag voor de liften aan de westkant van het gebied. Alhoewel de sneeuw daadwerkelijk als sneeuw voor de zon verdwijnt in het dal, is het boven op de berg nog prima toeven. Na de sluiting van de liften ben ik nog een paar keer omhoog gelopen met vellen onder mijn ski’s. Gedurende deze tochten verbaasden we ons regelmatig hoeveel sneeuw er van de bergweggetjes moest worden geruimd, een dikke 80cm lag er nog op plekken waar besneeuwd was met sneeuwkanonnen. Uiteindelijk is dit een bedrijfseconomische keuze, het was al wekenlang niet meer rendabel om de liften draaiende te houden. Buiten dat hebben we nog heerlijke meters gemaakt op de voormalige pistes, voorzien van een twintigtal centimeter ‘verse’ sneeuw. Met pijn in het hart heb ik uiteindelijk mijn doel niet bereikt aan deze kant; de beklimming en afdaling van Piz Danis (2497m). Onvoldoende tijd en een slechte lawinesituatie in de middag.

Aan de overkant, de oostzijde en in mindere mate ook Arosa, draaien de liften nog rustig door. In de morgen is het merendeel van de pistes knalhard en in de middag is het surfen over de ‘slush puppy’-achtige substantie. Het zonnetje helpt tot de Paasvakantie zeer goed mee om het heel behaaglijk te maken in de bergen, met weinig wind kan de korte broek toch zeker wel aan. Het is dan ook vanzelfsprekend dat er veel tijd wordt besteed aan chillen, relaxen en nog meer van zulk soort synoniemen van rusten. Alleen gedurende de paasvakantie betrok het weer enigszins, wat zonde was voor de paasvakantiegangers. Drukker tijdens de paasvakantie was het merkbaar, vijftien mensen op de piste t.o.v. drie. De populairste lift bleek de gondel te zijn vanwege de mooie sneeuw op 2865m, nadeel is wel dat je daarna door moet dalen tot 1900m om weer omhoog te gaan.

Voor wat werk betreft was het een rustige maand, vooral de eerste twee weken. Zo her en der een privéles en wat werk in de shop/werkplaats, pas in de paasvakantie kon ik me weer uitleven op een gevorderde groep kinderen van een jaar of 8. De ijzige pistes maken het allemaal niet makkelijker voor de koters, maar goed een goede skiër skiet pas goed als hij goed skiën kan op alle ondergronden. Voor de lagere groepjes was het nog best een uitdaging in de paasweek, de oostzijde is relatief steil met weinig blauwe pistes. Dit werd nog verergerd door de sluiting van alle oefenslepers en de dalafdalingen, gelukkig mijn probleem niet… Buiten dat heb ik medelijden gehad met de leraren die nog in Kinderland werkten, liefdevol omgedoopt tot ‘de Biesbosch’. Gedurende het paasweekend t/m derde paasdag heb ik nog in de werkplaats rond gehangen om alle ski’s en boards te servicen en de werkplaats/machines uiteindelijk te reinigen.

Qua gezelligheid was het wel uiterst vermakelijk in april, zoals in mijn vorige hoofdstuk ook al verkondigd. Verveling leidt bij velen altijd tot samen skiën, samen chillen, samen koken, samen vervelen enzovoorts. Men gaat eens andere dingen doen, zoals een rondje lopen, paaseieren verven of vuilnis wegbrengen. Kroon van gezelligheid op de maand waren nog wel de beruchte saisonschlussparties, in de volksmond beter bekend als ‘aussaufen’. Het laatste (Paas-)weekend wordt benut door de horeca eigenaren om de overtollige voorraad te lozen aan een ieder die wil. Resultaat hiervan zijn belachelijk lage prijzen, veel aanloop en dus veel gezelligheid. De dagen in de werkplaats waren er wat zwaarder, maar veel vermakelijker, door. De avond van de laatste seizoensdag, dus tweede paasdag, is de traditionele wandeling met de laatsten der Mohikanen van de skischool naar een Alp waar de kaasfondue klaar staat ter afsluiting.

In april heb ik weer eens twee huisgenoten zien vertrekken. Manuel pakte zijn biezen de week voor Pasen om weer te gaan werken in z’n vertrouwde kroeg en Carmen vertrok op tweede paasdag om weer te gaan vliegen. Uiteraard werd Manuel opgehaald door de familie met de eindeloze voorraden rode wijn en Duits voer, Carmen werd opgehaald door haar gloednieuwe vriend (tevens snowboardleraar tijdens de kerstvakantie bij ons) uit Schwäbisch Hall. Na het vertrek van Manuel was bijna de hele inboedel weg en kon er geen koffie meer worden gezet. Die gast met wie ik toch 4,5 maand heb samengewoond ga ik nog wel missen, vooral de koffie dan die elke morgen klaar stond! Met vertrek van Carmen dreigde het toch wel heel stil te worden, echter heb ik gelukkig geen avond alleen doorgebracht.

Op 22 april kwam broerlief vergezeld door vijf vrienden en drie sportieve auto’s (Porsche, Maserati en Triumph) omhoog stuiven. Zij waren op een tochtje door de Alpen om hun auto’s uit te laten en kwamen dan ook maar langs Lenzerheide. Ik was tot dan nog steeds van plan om op woensdag naar huis te rijden, maar dat plan werd even twee dagen uitgesteld. Ik ben met de kolonne mee gereden naar Bolzano en vervolgens Stuttgart, vele passen onderweg afvinkend. Bolzano ligt nou wel in Italië, maar geen enkel woord Italiaans gezien gedurende de doortocht. Hier splitste de groep zich op en ging ik de Porsche achterna naar Stuttgart om aldaar het Porsche museum te bezichtigen. Stuttgart by night meegemaakt met een animated film festival, een goed avondmaal en een leuk afsluitend biertje. De volgende morgen ben ik over Venlo teruggereden naar Maassluis en de Porsche over Arnhem naar Almere, aankomsttijd van beide auto’s: 16.00. Hoezo Porsche snel?

Nu is het verhaal alweer in Nederland en wordt het tijd om een punt te zetten achter de schrijverij. Voor nu gaan de gedachten uit naar de komende zomer. Per eind mei ga ik een week naar Kroatië om een opleidingsweek te doen tot schipper van flottielje-charterboten en ga ik aansluitend aan slag bij een zeer internationale flottielje organisatie. Buiten dit moet ik in juli ook nog naar Oostenrijk voor mijn volgende skileraar certificaat (Landes 1). Voor de maanden september, oktober en november ben ik nog op zoek naar een baan/mogelijkheden, of dit nou in pak is of in overall…

Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad in Lenzerheide, die ik volgend jaar met alle liefde nog een keer ga herhalen. Mijn dank gaat uit naar alle mensen met wie ik samen heb gewerkt, gewoond en geleefd (al kunnen de meeste dat niet lezen ☺). Ook dank aan iedereen die mij gevolgd heeft, tot het volgende avontuur!

‘Do what you want to do, not what you should do…’