Week 1

Subaru komt thuis

Om 18.00 zien we in de verte het plaatsnaambord van Lenzerheide verschijnen, waarna het jaarlijkse ‘thuiskom’-gevoel weer de kop op steekt. Het blijkt uiteindelijk dat de Justy ons prima hierheen heeft kunnen brengen, al gingen de steilere hellingen bergop niet zonder terugschakeling(en) en een palet aan diverse milde scheldwoorden. De Justy heeft het zwoegen omhoog prima doorstaan en arriveert in zijn thuisland, de Zwitserse federale regering heeft besloten om iedereen bij elk kuipje boter een Subaru te sponsoren. Later zal blijken dat de combinatie van winterbanden (van een goed merk) en 4x4 hier niet onverdienstelijk is. Na een snelle kennismakingsronde door het dorp, om de highlights te laten zien aan Geraldine, landen we midden in het dorp bij onze residentie.

Jawel, Residenz Astoria, Zwitserse chic uit de jaren 70, al hadden de architecten er destijds een sobere stijl erop nagehouden. Mooi om te zien dat er een huismeester woont en dat de kachel nog gewoon gestookt wordt op stookolie, gas doen ze niet aan hier; in Nederland kunnen we niet anders. Van de circa 40 appartementen zijn er 3 met het licht aan, gedurende werkdagen zullen wij (met de huismeester) als enige overblijven.

Vanachter de gordijnen komt een spontane 25-jarige Duitse boomstam tevoorschijn om ons welkom te heten als zijn huisgenoten. Aardige kerel, woont in Beieren, studeerde Psychologie en wil leraar worden doch gezakt. De rondleiding leidt langs o.a. de sauna, het zwembad, de parkeergarage, de lift, de riante entree, de huismeester en de typisch Zwitserse oranje lichtknopjes naar het domein voor de komende tijd.

Grootste onbekende gedurende de tijd in Nederland was de gesteldheid van het huis en de uitrusting. Na binnenkomst ontbreekt er eigenlijk niks, behalve de 2 ‘bare necessities’ van de 21ste eeuw, gok maar… Anyhow, een riante woning met plaats voor 6/7 personen die badende in 1 van de 2 badkamers, hun zweetlucht de baas kunnen weten te blijven. Zithoek, eetstube, bar, keuken, 2 slaapkamers en aan huisraad geen gebrek.

Na de rit van precies 10 uur hebben we de Duitser maar achter het fornuis geparkeerd om onze spullen te verplaatsen van de auto naar de kamer. Wij hadden al redelijk veel bij ons, maar Manuel had nog plek voor 10 liter melk (houdbare bocht ja), assortiment pasta(-sauzen), diversen worsten, kazen, bieren, theedoeken en een keukenkastje vol met spullen waar ik nog niet eens ben gekomen.


Is het wel december?

Na een welverdiende nachtrust belanden we in een heel ander ritme en gaat de orde van de dag over tot het regelen van zaken en enige sportieve bezigheden.

Het weer werkt zeer goed mee, dat wil zeggen dat de zon schijnt, de wind thuis blijft en de liften voor ons privé hun rondjes draaien. We hebben het zeer goed getroffen! Na het regelen van de skipas reizen we maar gelijk af naar de enige 2 liften die voor ons zijn opengesteld. Met een rit van 10 uur in de benen is het enigszins aanpoten, maar is het gevoel alweer gauw terug. Einde van de middag onze nieuwe vrienden van de skischool de hand geschud. Mooi om te zien dat iedereen super enthousiast is en dat je aan alle kanten wordt geholpen om jezelf helemaal te kunnen settelen. Vanaf nu worden de dagen afgesloten met discussies wie er wat moeten koken en wie er het bier uit de sneeuw moet halen. Discussies die eigenlijk niet hoog oplopen, honger heb je, dorst krijg je.

Na uitgebreide fitness oefeningen voor de bovenbenen waag ik me drie dagen aan telemarken en met succes, geen spierpijn meer en volle power elke afdaling. Om toch de uitdaging er goed in te houden ben ik begonnen met switch telemarken, dat wil zeggen achteruit telemarken. Het voelt als iets heel nieuws, maar is het eigenlijk ook. Na enige oefeningen, afgekeken van een mede-telemarker, vordert dit uitermate goed. Bijzonder is dat van de circa 50 mensen op de berg (zo ongeveer incl. lift en restaurant personeel) zijn er 6 andere telemarkers, waarvan er 4 vrouw zijn. Mooi om te zien dat ik dit al wat eerder heb opgepakt om hun de sneeuw voor de ogen te kunnen skiën, schept een band.

Op woensdag komt trouwens de laatste huisgenote ons versterken in de vorm van een klein, verlegen vrouwtje uit Zuid-Duitsland. Ze is de jongste van de groep met 19 jaar en studeert iets moeilijks om in een laboratorium te gaan werken, geen dommertje. De volgende dagen regelen we gezamenlijk diverse dingen zoals Zwitserse nummers, de verblijfsvergunning, de ziektekostenverzekering, de bankrekening.


Leren is nog steeds vermoeiend

Met elke dag komt het weekend dichterbij waarin we de eerste cursussen krijgen. Iedereen is benieuwd naar wat voor vlees in de kuip zit, ik kan zelfs zeggen dat er een gezonde spanning heerst. We hebben een lotgenoot die bij ons logeert gedurende de cursussen, ook een Duitser dus het gezonde evenwicht is even verstoort. In eerste instantie een stille kerel, die zal ontpoppen tot een grappige womanizer.

Zaterdag is de eerste cursusdag. We worden welkom geheten door de ‘vrouw van de baas’, alvorens de baas ‘himself’ ons vol in de wetenschap achter het leren gooit. Verbindingen, netwerken, zenuwbanen, sensorisch vermogen enzovoorts passeren de revue. Gelukkig hebben we hiervoor al 40 pagina’s huiswerk mee gehad vorige week, lijkt veel, maar is gelukkig ook wel een logisch verhaal. De chef is hoofd opleider van de gehele Zwitserse SBSS, zeg maar het Zwitserse opleidingsinstituut voor skileraren. Voorts heeft hij nog een aantal discipelen meegebracht, in de vorm van technisch leiders. De één is hoofd opleiding Ski bij de SBSS, de ander hoofd opleiding Lawinekunde. Het begint allemaal dus aardig overweldigend.

De middag staat in het teken van de eerste cursus-meters op de piste. Alwaar al heel gauw blijkt dat ik een groot deel van mijn kunde vanuit Oostenrijk niet hoef te gebruiken, dit gaat zoveel verder. De manier van denken en aanleren gaat veel verder dan simpelweg een kunstje aanleren, hier wordt je meer gechallenged om over alle aspecten na te denken; welke krachten er spelen, aktie-reactie, bewegingsassen. Hier wordt namelijk, t.o.v. Oostenrijk, veel gedaan met rotatie. Er is meer drive om tot een goed resultaat te komen, hart voor de zaak en enthousiasme heeft men hier absoluut. In de avond krijgen we het allemaal opnieuw naar ons gegooid als we wederom het theorielokaal in strompelen. Te veel bijna, maar het biertje in de Steinbockbar smaakt er niet minder om.

Over Steinbockbar gesproken, hier waren we niet alleen. De andere leraren zijn een mengelmoes van jong en oud, doch overwegend jong, voornamelijk Zwitsers en uiteraard merendeels onverstaanbaar. Sommige ouderen blijven stoïcijns Zwitsers doorbrabbelen. De cursus gaat gelukkig gefaseerd over van Hoch Deutsch naar Schweizer Deutsch. Maar goed, het zijn allemaal aardige lui met ongeveer een 50/50 verhouding man/vrouw. In de Steinbockbar was de verhouding man/vrouw zelfs nog beter op 20/80, interesting...

Zondag is een pistedag waarop we de hele dag (8.30 – 16.00) op de piste staan om alle verschillende onderdelen van alle bewegingen uit te proberen en te oefenen. Het is het topje van de ijsberg, vanaf de 14e december gaan we ons 7 dagen de perfectie in trainen gezamenlijk met alle methodische en didactische opbouw. Het belooft een zware week te worden.

Goed.. Volgende week zijn mijn Duitse huisgenoot en ik uitgenodigd om deel te nemen aan de cursussen voor in de verkoop, de werkplaats en/of de verhuur. Een driedaags communicatie cursus, waarna je wordt ingedeeld al naar gelang je kundigheid. Niet verkeerd om ook nog te kunnen werken als je geen skiles kan geven door de rustige perioden.

Eerst even 2 dagen vrij en kijken waar het schip strand, in ieder geval weer zon en temperaturen rondom nul. Life sucks… ☺