From hero to zero
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
28 December 2015 | Zwitserland, Lenzerheide
Starend uit mijn slaapkamerraam kijk ik de duisternis in. Ik zie sterren en verder wat lichtjes, maar verder is het donker. Op de achtergrond braakt mijn iPhone wat muziek uit, vanuit mijn half open raam klinken vaag de klanken van een concert in het aangrenzende bos. In de woonkamer ligt een uitgeteld lichaam, in de andere slaapkamer ligt een ander kadaver. De vuilniszak is weggebracht, de vaat gedaan en de was gedraaid. We schrijven 18 december 2015.
Laten we bij het begin beginnen. Ik ben sinds donderdag 26 november weer onderweg in de Alpen na een goeie 14 maanden bij mijn opdrachtgever in Baarn. Terecht ben ik gekomen in een hele andere wereld, de witte wereld welteverstaan. Nou ja, toentertijd dan.
Op de genoemde datum ben ik afgereisd naar Hintertux, Oostenrijk. Eigenlijk een hele voorspoedige rit met mijn stalen ros, met zelfs witte straten vanaf Mayrhofen. Gelijk een mooi ritje omhoog met mijn vier wiel aangedreven metgezel. Het sneeuwt zowaar lekker door in het dal. De volgende dag is het natuurlijk Kaiserwetter en raffel ik, al telemarkend tot mijn bovenbenen opgebrand zijn, alle pistes af in voorbereiding op de zaterdag. Vooraf had ik best de kriebels over deze dag, dit is namelijk de dag van mijn Aufnahmeprüfung voor de Staatsopleiding tot Telemarkinstructor. Ik blijk een van de 4 kandidaten te zijn deze ronde, maar 2 stuks komen niet opdagen. Gezamenlijk met een onverstaanbare Oostenrijks-brabbelende kompaan skiën wij wat ‘schwungformen’ en laten we zien wat we kunnen, waarna de prüfer ons uitnodigt om snel in te schrijven. Met deze goedkeurende woorden ben ik vlot de gondel naar beneden ingedoken om koers te zetten naar Lenzerheide. De temperatuur hobbelt ergens om de nul.
Lenzerheide is en blijft eigenlijk een soort tijdscapsule. Elke keer als ik het dorp binnen rijdt zie ik heel veel van hetzelfde en houden de Zwitsers het lekker bij hetzelfde. Als ik erover nadenk eigenlijk best prima. Er veranderen natuurlijk wel gestaag dingen, zo hebben we dit jaar 1 compleet nieuw lifttracé, 1 nieuwe gondelbahn en 1 geüpgrade pendelbahn. Als kers op de taart is de ijsbaan permanent gekoeld, waardoor altijd geschaatst kan worden. Afgelopen tijd is duidelijk geworden waarom dit nodig was. De temperatuur stijgt, de wolken verdwijnen.
Mijn oude appartementsgebouw staat er nog in zijn Zwitsers-majestueuze-jaren-70 vergane-glorie-betonbouw-stijl, dit ding gaat nooit ten onder. Lees dit niet verkeerd, het is een zeer net en degelijk appartementencomplex met nog altijd een parkeergarage, zwembad, sauna en huisbaas. Wat die vent de hele dag doet mag Joost weten; ik had ook zo de huisbaas kunnen zijn. Ik noem hem voortaan Ad (Melkert resp.). De temperatuur komt ’s nachts maar net onder nul.
Ik ga verder kort zijn over ons huis. Vriend Manuel is nog steeds zichzelf en we hebben na 2 seconden weer onze rituelen teruggevonden (qua taakverdeling, humor etc.). Nieuwe is vriendin Elena, een lieve tante uit het zuiden van Graubünden die in een hotel in de buurt werkt, ook zij heeft haar draai snel gevonden in onze residentie. Is ook niet zo moeilijk, er heerst hier een gezonde balans van schuldgevoel. Als een iemand iets doet voor de rest, dan doet de rest iets terug. Met deze figuren is die balans prima in stand te houden. Het is zonnig.
Goed, Ischgl, Alpin Kurs, 5 tot 13 december 2015. Jawel, mijn eerste grote investering in mijzelf dit jaar. Een week lang onderweg buiten de pistes, bewapend met lawinepieper, schep en sonde. Ondanks het ietwat geringe sneeuwdek, was het toch nog een week met allerlei soorten sneeuw en afdaling in het buitengebied. Domper was wel dat op dag 1 al gelijk 2 mensen werden afgevoerd door ongelukkige vallen. Een daarvan viel 40 meter voor mij en scheurde hierbij haar kniebanden af, een vroeg einde van het seizoen. Anyhow, heel veel geleerd en nog meer gedaan, elke avond was het bedje toch wel een welkome verschijning. De hele week zag ik iemand in mijn groep al voor me als de grote ‘winnaar’ van de week, maar uiteindelijk werd bij de diploma-uitreiking duidelijk dat ik degene was met de hoogste overall score en snelste zoektijd (naar een gesimuleerd lawine slachoffer). Met een warm gevoel vervolgens weer terug naar huis gereden; het is tegen die tijd al donker, maar nog steeds boven nul.
De laatste week voordat het werkelijk begint is dan inmiddels al aangebroken. Het werd een week waarin er veel geskied + gewerkplaatst werd en waarin ik wederom een mooie uitslag behaalde. Rode draad was de training die van woensdag t/m vrijdag plaatsvond, waarbij we weer even op scherp gesteld zouden worden, Onderdeel hiervan was (voor het eerst sinds 9 jaren) een theorietest voor de ‘oude’ leraren. Ik blaakte van de theoretische kennis (categorie ‘wat is het telefoonnummer van de skischool’ en ‘wat kost een uur privëles’) en ben dientengevolge glansrijk bestempeld als slechtste van de hele skischool. Een feit dat nog eens extra werd benadrukt in het openingspraatje van de skischoolhouder tijdens het diner met de hele school. Ach, hij was blij dat ik de test zo slecht gemaakt had en niet een van de nieuwen. Repercussies? Nee, hij is zelfs alleen maar vriendelijker geworden tegen me. Van Kursbester naar Kursknuppel, lekker. Blauwe lucht.
Inmiddels schrijf ik dit alweer op 21 december, lang verhaal. Het weekend voor kerst is altijd de tijd dat het jaarlijkse familietripje weer plaats heeft, de ouders zijn dus alweer van de partij en zullen de komende dagen worden vergezeld door family and friends. Gister m’n eerste uren privë geklokt en dat gaat deze week nog wel even door, business as usual daalt neer in onze residentie. Ach ja, er zullen vast wel weer verhalen komen, die komen dan in mijn volgend stuk proza. Voorlopig is het nog even geduldig wachten op sneeuw, de weersverwachting zegt ons dat dit pas ergens in januari kan gebeuren. Tot die tijd blijf ik genieten van de zon en de kunstsneeuw, maar vrees ik met grote vrezen voor komende nieuwjaarsweek. Het gebied is voor nog niet eens de helft open, pistes die open zijn zijn half zo breed, liften blijven dicht; alles gaat zich op nog minder vierkante meters afspelen. Gelukkig zijn de zonneterrassen voor 100% open en goed bevoorraad.
Ciao for now!
Laten we bij het begin beginnen. Ik ben sinds donderdag 26 november weer onderweg in de Alpen na een goeie 14 maanden bij mijn opdrachtgever in Baarn. Terecht ben ik gekomen in een hele andere wereld, de witte wereld welteverstaan. Nou ja, toentertijd dan.
Op de genoemde datum ben ik afgereisd naar Hintertux, Oostenrijk. Eigenlijk een hele voorspoedige rit met mijn stalen ros, met zelfs witte straten vanaf Mayrhofen. Gelijk een mooi ritje omhoog met mijn vier wiel aangedreven metgezel. Het sneeuwt zowaar lekker door in het dal. De volgende dag is het natuurlijk Kaiserwetter en raffel ik, al telemarkend tot mijn bovenbenen opgebrand zijn, alle pistes af in voorbereiding op de zaterdag. Vooraf had ik best de kriebels over deze dag, dit is namelijk de dag van mijn Aufnahmeprüfung voor de Staatsopleiding tot Telemarkinstructor. Ik blijk een van de 4 kandidaten te zijn deze ronde, maar 2 stuks komen niet opdagen. Gezamenlijk met een onverstaanbare Oostenrijks-brabbelende kompaan skiën wij wat ‘schwungformen’ en laten we zien wat we kunnen, waarna de prüfer ons uitnodigt om snel in te schrijven. Met deze goedkeurende woorden ben ik vlot de gondel naar beneden ingedoken om koers te zetten naar Lenzerheide. De temperatuur hobbelt ergens om de nul.
Lenzerheide is en blijft eigenlijk een soort tijdscapsule. Elke keer als ik het dorp binnen rijdt zie ik heel veel van hetzelfde en houden de Zwitsers het lekker bij hetzelfde. Als ik erover nadenk eigenlijk best prima. Er veranderen natuurlijk wel gestaag dingen, zo hebben we dit jaar 1 compleet nieuw lifttracé, 1 nieuwe gondelbahn en 1 geüpgrade pendelbahn. Als kers op de taart is de ijsbaan permanent gekoeld, waardoor altijd geschaatst kan worden. Afgelopen tijd is duidelijk geworden waarom dit nodig was. De temperatuur stijgt, de wolken verdwijnen.
Mijn oude appartementsgebouw staat er nog in zijn Zwitsers-majestueuze-jaren-70 vergane-glorie-betonbouw-stijl, dit ding gaat nooit ten onder. Lees dit niet verkeerd, het is een zeer net en degelijk appartementencomplex met nog altijd een parkeergarage, zwembad, sauna en huisbaas. Wat die vent de hele dag doet mag Joost weten; ik had ook zo de huisbaas kunnen zijn. Ik noem hem voortaan Ad (Melkert resp.). De temperatuur komt ’s nachts maar net onder nul.
Ik ga verder kort zijn over ons huis. Vriend Manuel is nog steeds zichzelf en we hebben na 2 seconden weer onze rituelen teruggevonden (qua taakverdeling, humor etc.). Nieuwe is vriendin Elena, een lieve tante uit het zuiden van Graubünden die in een hotel in de buurt werkt, ook zij heeft haar draai snel gevonden in onze residentie. Is ook niet zo moeilijk, er heerst hier een gezonde balans van schuldgevoel. Als een iemand iets doet voor de rest, dan doet de rest iets terug. Met deze figuren is die balans prima in stand te houden. Het is zonnig.
Goed, Ischgl, Alpin Kurs, 5 tot 13 december 2015. Jawel, mijn eerste grote investering in mijzelf dit jaar. Een week lang onderweg buiten de pistes, bewapend met lawinepieper, schep en sonde. Ondanks het ietwat geringe sneeuwdek, was het toch nog een week met allerlei soorten sneeuw en afdaling in het buitengebied. Domper was wel dat op dag 1 al gelijk 2 mensen werden afgevoerd door ongelukkige vallen. Een daarvan viel 40 meter voor mij en scheurde hierbij haar kniebanden af, een vroeg einde van het seizoen. Anyhow, heel veel geleerd en nog meer gedaan, elke avond was het bedje toch wel een welkome verschijning. De hele week zag ik iemand in mijn groep al voor me als de grote ‘winnaar’ van de week, maar uiteindelijk werd bij de diploma-uitreiking duidelijk dat ik degene was met de hoogste overall score en snelste zoektijd (naar een gesimuleerd lawine slachoffer). Met een warm gevoel vervolgens weer terug naar huis gereden; het is tegen die tijd al donker, maar nog steeds boven nul.
De laatste week voordat het werkelijk begint is dan inmiddels al aangebroken. Het werd een week waarin er veel geskied + gewerkplaatst werd en waarin ik wederom een mooie uitslag behaalde. Rode draad was de training die van woensdag t/m vrijdag plaatsvond, waarbij we weer even op scherp gesteld zouden worden, Onderdeel hiervan was (voor het eerst sinds 9 jaren) een theorietest voor de ‘oude’ leraren. Ik blaakte van de theoretische kennis (categorie ‘wat is het telefoonnummer van de skischool’ en ‘wat kost een uur privëles’) en ben dientengevolge glansrijk bestempeld als slechtste van de hele skischool. Een feit dat nog eens extra werd benadrukt in het openingspraatje van de skischoolhouder tijdens het diner met de hele school. Ach, hij was blij dat ik de test zo slecht gemaakt had en niet een van de nieuwen. Repercussies? Nee, hij is zelfs alleen maar vriendelijker geworden tegen me. Van Kursbester naar Kursknuppel, lekker. Blauwe lucht.
Inmiddels schrijf ik dit alweer op 21 december, lang verhaal. Het weekend voor kerst is altijd de tijd dat het jaarlijkse familietripje weer plaats heeft, de ouders zijn dus alweer van de partij en zullen de komende dagen worden vergezeld door family and friends. Gister m’n eerste uren privë geklokt en dat gaat deze week nog wel even door, business as usual daalt neer in onze residentie. Ach ja, er zullen vast wel weer verhalen komen, die komen dan in mijn volgend stuk proza. Voorlopig is het nog even geduldig wachten op sneeuw, de weersverwachting zegt ons dat dit pas ergens in januari kan gebeuren. Tot die tijd blijf ik genieten van de zon en de kunstsneeuw, maar vrees ik met grote vrezen voor komende nieuwjaarsweek. Het gebied is voor nog niet eens de helft open, pistes die open zijn zijn half zo breed, liften blijven dicht; alles gaat zich op nog minder vierkante meters afspelen. Gelukkig zijn de zonneterrassen voor 100% open en goed bevoorraad.
Ciao for now!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
